ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ 15/10/1990

Το κουτί της Πανδώρας

 
  
Το σενάριο με το κλειστό κουτί που για κανένα λόγο δεν έπρεπε ν'ανοιχτεί!

 Όσοι  και όσες εμπλέκονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο  σε υποθέσεις σαν κι αυτές την έχουν ξανακούσει αυτήν την ιστορία. Είναι η ιστορία με το ερμητικά κλειστό κουτί που δεν έπρεπε ποτέ ν'ανοίξει. Το κουτί αυτό που παραδίνονταν σφραγισμένο στους γονείς για ταφή, μετά από πολλές πιέσεις  από τους ίδιους τους γονείς, και θεωρητικά έπρεπε να χει την μικρούλα σωρό του νεογνού που δεν τα είχε ''καταφέρει''. 

Κάποιοι λίγοι τα άνοιξαν αυτά τα κουτιά και βρήκαν άλλα πράγματα αντί για την σωρό. Από γάζες μέχρι και μεμονωμένα μέλη από αμβλώσεις.  Γονείς κατάφεραν να διαταχθεί εκταφή αλλά τίποτε δεν βρέθηκε σ' εκείνο το μικρό κουτί που τους έδωσαν να θάψουν. Άλλοι γονείς  που έθαψαν τα παιδιά τους, σε κουτιά σαν κι αυτά χωρίς να τα ανοίξουν, βρήκαν τα παιδιά τους ζωντανά και υιοθετημένα μετά από χρόνια  Άλλη μάνα βρήκε μόνο το ύστερο! Φυσικά στις περιπτώσεις αυτές σχηματίστηκαν δικογραφίες επί δικογραφιών αλλά τα παιδιά δεν βρεθήκαν ποτέ. Σε μια περίπτωση στην Κρήτη οι γονείς όταν άνοιξαν το κουτί βρήκαν μέσα τρια διαφορετικά πόδια. 'Ομως η εντολή από το νοσοκομείο ήταν να μην ανοιχτεί το σφραγιστό κουτί. Ψυχοφθόρα και επίπονη διαδικασία που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ τους, εννοείται  οι γονείς, συμβούλευαν σε αποτρεπτικό και απαγορευτικό ύφος.
 Κάτω από τις περιστάσεις ο πόνος, η θλίψη, ο θρήνος, η συντριβή δούλευε προς όφελος των τρίτων. Ποιός θα μπορούσε εξ  άλλου  να σκεφτεί καθάρα  λογικά και τετράγωνα σε τούτες τις στιγμές που μόνο το συναίσθημα και ο πόνος για την μεγάλη απώλεια  κυριαρχεί;

Το ιστορικό

Χρόνια αναζητά το κοριτσάκι της, που αμφιβάλλει ότι πέθανε, η Ευδοκία.
Η Ευδοκία γέννησε σε μεγάλο νοσοκομείο της πόλης της Θεσσαλονίκης στις 15-10- 1990.
Το κοριτσάκι της γεννήθηκε πρόωρο και χρειάστηκε να μπεί στην θερμοκοιτίδα για να πάρει βάρος. Κανένα άλλο  σοβαρό πρόβλημα δεν εμφάνιζε και η κατάσταση του εξελίσσονταν ομαλά.
Οι γονείς είχαν ειδοποιηθεί πως σε λίγες μέρες  θα μπορούσαν να παραλάβουν το κοριτσάκι τους μετα απο 42 ολόκληρες μέρες  προληπτικής νοσηλείας στην θερμοκοιτίδα. Στην διάρκεια αυτή το νεογνό έπαιρνε συνέχεια βάρος και η εξέλιξη της υγείας του θεωρούνταν πάνω από ικανοποιητική.
Ώσπου ξαφνικά στις 26 Νοεμβρίου 1990 γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Αιφνίδια επιδείνωση και θάνατος. Πρόλαβαν λέει να το αεροβαφτήσουν Ειρήνη! Οι γονείς περίμεναν να το πάρουν σπίτι εκείνη την ημέρα. Όποιος δεν έχει ζήσει μια εμπειρία σαν κι αυτή δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται στην ψυχή μιας μάνας εκείνη την στιγμή.  Ο πόνος για τον χαμό του παιδιού σου σε κάνει να πετρώνεις, να σαστίζεις να μην λειτουργείς. Κι ύστερα έρχεται ο θρήνος. Από την μια στιγμή στην άλλη ''αδειάζεις'', χάνεσαι και υποτάσεσαι στην μοίρα και σ όποιον άλλον κάνει ''κουμάντο'' εκείνη την στιγμή. Είναι άλλωστε γνωστό πως ο φόβος και ο πόνος που προκαλείται στους αδύναμους μπορεί να εξουσιάσουν και να υποτάξουν. Και τότε όλα μπορεί να συμβούν. Από την παραπλάνηση έως και την εξαπάτηση.
Παρ' όλη  όμως την ψυχική της φόρτιση  και την απελπίσια της η Εύα ζήτησε να δει και να παραλάβει το νεκρό,  όπως της είπαν, παιδί της. Νεκρό δεν το είδε όμως ποτέ γιατί είχαν προλάβει να το ''πακετάρουν''  και να το σφραγίσουν σε εκείνο το μικρό κουτί.
Ήταν άραγε ένα νεκρικό κουτί νοσοκομείου η μηπώς ήταν το κουτί της Πανδώρας που άν άνοιγε οι αποκαλύψεις του θα φανέρωναν το τι ακριβώς είχε συμβεί;
Η Εύα θυμάται πως το κουτί ήταν πολύ ελαφρύ για ενα παιδάκι που ήταν ήδη 42 ημερών και άν το είχε τότε ανοίξει ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή . Όμως όταν η λογική μπερδεύεται με το συναίσθημα σ΄αυτές τις περιπτώσεις νικητής βγαίνει το τελευταίο.
Γιατί όμως να συμβαίνει  και να προτείνεται αυτή η '' παράξενη'' διαδικασία, του σφραγισμένου κουτιού δηλαδή για τα βρέφη, όταν σε όλες τις περιπτώσεις θανάτων ενηλίκων είναι επιβεβλημένη η αναγνώρηση; όταν σε κάθε θάνατο ενήλικα προϊσταται, εποπτεύει, ελέγχει αναλαμβάνει κάποιος από τους συγγενείς;
Γιατί για τα νεκρά  βρέφη δεν ισχύει ότι για τους ενήλικες;  Η αναγνώριση δηλαδή μεταξύ των άλλων, του νεκρού πριν την ταφή; Γιατί να υπάρχει  αδιαφάνεια που μοιραία δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά; Το νεκρικό κουτί πήρε μαζί του τα μυστικά.
Το κουτί της Πανδώρας δεν άνοιξε όταν έπρεπε, γιατί αυτό της επέβαλαν, η μάλλον με πειστικές και πιεστικές δικαιολογίες και επιχειρήματα της το απαγόρεψαν, και η δύστυχη Εύα θα πρέπει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της στην αμφιβολία και στις ενοχές της.
Η μήπως όχι;

Η Μητέρα

Η Εύα - Ευδοκία είναι ποιήτρια. Η τραγική της εμπειρία και η ιστορία που βίωσε την ενέπνευσε να γράψει μια ποιητική συλλογή όπου κορυφαίο της ποιήμα είναι αυτό με το μικρό κουτί που υποτίθεται είχε το κορμάκι της κορούλας της.
Τα μικρά έσοδα από τις πωλήσεις των βιβλίων της η Εύα τα διαθέτει  για ν' ανακουφίζονται άνθρωποι που δυστυχούν και φτωχά παιδιά.
Αναθεματίζει τον εαυτό της που λυγοψύχησε  και παραδόθηκε στις απατηλές, όπως πιστεύει τώρα πια, συμβουλές και προτροπές  να μην ανοίξει το σφραγισμένο κουτί που της έδωσαν.
Θεωρεί πως έπραξε λάθος και στέλνει ένα μήνυμα σε όλες τις μανάδες να μην κάνουν ότι έκανε αυτή, λειτουργώντας κάτω από καθεστώς πλήρους σύγχισης.  
Ότι τότε δεν έκανε η ίδια, σαν μάνα,  έγιναν οι καθημερινές της Ερυνύες που την κυνηγούν μια ζωή και  τύψεις γιατί δείλιασε και δεν έκανε το καθήκον στο παιδί της. Να  αποχαιρετίσει δηλαδή τον Άγγελό της για τελευταία φορά.
Η Εύα έχει σπουδάσει  ολιστική ιατρική και συγκεκριμένα Ρεϊκι το οποίο προσφέρει δωρεάν για ν' ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.  Είναι κοντά στους ανθρώπους που πονούν, που υποφέρουν. Ίσως έτσι προσπαθεί να προκαλέσει το έλεος και την βοήθεια του Θεού για να την φέρει πιο κοντά στο παιδί της. Και μαζί με αυτά και την δική της εξιλέωση γιατί για μια στιγμή τότε δείλιασε και έκανε πίσω.   Βαθειά μέσα της πιστεύει πως η βοήθεια αυτή δεν θ αργήσει να έλθει.
Η ασημένια κλωστή, που την ενώνει με το παιδί της και ο πνευματικός ομφάλιος λώρος μαζί του νοιώθει πως δεν έχουν αποκοπεί. Το ένστικτό της και η διαίσθησή της της λέει πως το κοριτσάκι της ζει και πως όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος θα συμμαχήσουν μια μέρα για να το βρει.


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΟΥ ΕΥΑ. ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!

το ποίημα που έγραψε η Εύα για το κοριτσάκι της 

Εκείνο το μικρό κουτί

Δεν το είδα εγώ το πεθαμένο μου παιδί
το έθαψα χωρίς να το φιλήσω
ένα μικρό κουτί μου δώσανε
στα χέρια και κρατούσα σαν να αγόραζα
από μαγαζί παπούτσια.
Να ανοίξω δεν αφήσανε
εκείνο το μικρό κουτί
μη πάθω είπαν υστερία
να έβλεπα το μικρό μου το παιδί
και δυο μικρά κρινάκια
κοντά του ν'ακουμπούσα.
Τάχα να ήταν το δικό μου το παιδί
μέσα σ'εκείνο το κουτί
ή άλλο πεθαμένο παιδί
να κουβαλούσα η τρελή;
Τρέλα με πιάνει σαν τούτο το σκεφτώ
και τη γωνίτσα της γης
που έθαψα εκείνο το κουτί
απεγνωσμένα ψάχνω να βρω.
Αμφιβολία τριβελίζει την ψυχή
ξαγρυπνώ τις νύχτες τις ρωτώ
μήπως ψέμα να ήταν πως πέθανε
το δικό μου το παιδί;
Απάντηση δεν παίρνω όμως καμιά
αποκοιμιέμαι τότε βαθιά
και στα νεκροταφεία πάω και ψάχνω μοναχά.
Δεν ξεχωρίζω το όνομα
της Ειρηνούλας της μικρής
το έσβησε ο χρόνος, ο ήλιος, κι η βροχή. 
 Μισώ τη μάνα αυτή που τώρα θρηνεί
και τύψεις κουβαλεί. 
Βασανίζεται όμως η ψυχή
κι αν λεει, το παιδί της ζει
θα είναι της άλλης μάνας
σαν το δικό μου μέλι το φιλί;
Το χέρι θα είναι τρυφερό, όταν το χάδι
το μικρό μου το παιδί το αποζητεί;
Θα νιώθει τη λαχτάρα, την ανάσα
το φόβο, της μικρούλας μου ψυχής
αγάπη θα έχει; νοιάξιμο, στοργή;
Ω! τι έκανα η έρμη μάνα
γιατί δεν άνοιξα τότε εκείνο το μικρό κουτί
γιατί δεν κοίταξα το μικρό μου το παιδί
τώρα θα ήταν λεύτερη η ψυχή.

25-10-2000