ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΟΛΓΑ ΤΑΒΛΑΡΙΔΗ
Μια αναζήτηση βρέφους που δεν θα σταματήσει ποτέ!
Η κ. Όλγα και ο κ. Άγγελος Ταβλαρίδης σήμερα με το νεογέννητο εγγονάκι τους
'''Ποτέ δεν το είδε νεκρό, της είπαν πως πέθανε αλλά αυτή δεν σταμάτησε να ελπίζει''
Μπορεί να ζουν στην Αυστραλία όμως η καρδιά τους χτυπά στην Ελλάδα
ΑΓΟΡΑΚΙ 8-11-1964
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Κ. ΟΛΓΑΣ
Ήταν 8 Νοεμβρίου του 1964 όταν η κ. Όλγα Ταβλαρίδη πήγε στην ιδιωτική κλινική των Γιαννιτσών για να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Να σημειώσουμε σ' αυτό το σημείο ότι η συγκεκριμένη ιδιωτική κλινική αναφέρθηκε δεκαετίες αργότερα το 1998 ότι ήταν μία από τις κλινικές που "έδιναν" στο κύκλωμα αρπαγής βρεφών, μωρά.
Μετά από εφτά μέρες η κ. Όλγα ήταν έτοιμη να πάει σπίτι της, δεν έγινε έτσι όμως. Η ιδιοκτήτρια της κλινικής μαζί με μία παιδίατρο της είπαν ότι το παιδί της είχε ίκτερο (jaundice) και θα έπρεπε να το πάνε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης για να το εξετάσει παιδίατρος ειδικός.
Το τυπικό ήταν την δεύτερη μέρα μετά την γέννηση του παιδιού η κλινική να δώσει στους γονείς χαρτί προκειμένου αυτοί να πάνε να δηλώσουν την γέννησή του στο Ληξιαρχείο. "Ποτέ δεν μας έδωσαν τέτοιο χαρτί" λέει σήμερα η κ. Όλγα. "Εμείς άμαθοι και από την επαρχία δεν ξέραμε, δεν ζητήσαμε. Μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί μόλις ένα περίπου χρόνο αργότερα, που γέννησα το δεύτερο παιδί μου, αμέσως μας έδωσαν χαρτί να το δηλώσουμε" μου λέει.
Πατέρας και μάνα παίρνουν το νεογέννητο παιδί τους με ταξί και στις δύο το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, βρίσκονται στο Δημοτικό Νοσοκομείο (Αγ. Δημήτριος σήμερα) Θεσσαλονίκης.
Ζητούν να δουν τον παιδίατρο που τους συνέστησε η γυναικολόγος της κ. Όλγας αλλά είναι μεσημέρι και είναι σπίτι του. Ο κ. Ταβλαρίδης παίρνει την διεύθυνσή του και πάει στο σπίτι του παιδίατρου. "Θα έρθω γύρω στις πέντε το απόγευμα" του λέει αυτός.
Στην αίθουσα αναμονής η κ. Όλγα περιμένει με το μωρό στην αγκαλιά της και με παρέα δύο ακόμα γυναίκες που της είπαν ότι είχαν τα παιδιά τους εκεί.
Οι ώρες περνούν, η κ. Όλγα με το μωρό στην αγκαλιά και τις δύο άλλες γυναίκες μαζί της. "Η ώρα έφτασε 10 το βράδυ και ο γιατρός πουθενά" θυμάται η κ. Όλγα σήμερα. Ούτε μία νοσοκόμα να έρθει να την δει να της μιλήσει. Εν τω μεταξύ ο άντρας της κ. Όλγας φεύγει να πάει σε ένα φιλικό σπίτι κάπου κοντά, να περάσει το βράδυ. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και κουβέντα στην κουβέντα στην αίθουσα αναμονής με τις δύο γυναίκες, η κ. Όλγα αφού τους έχει εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, μαθαίνει από αυτές ότι ένα "πρακτικό" για το ίκτερο είναι το ούζο. "Μου έδωσαν λίγο ούζο και έτριψα το κορμάκι του. Το μωρό μου φαινόταν μία χαρά. Πεινούσε κιόλας" μου λέει.
Στην συνέχεια η κ. Όλγα και αφού είδε ότι το μωρό έκλαιγε άρχισε να το θηλάζει. Περασμένα μεσάνυχτα πλέον. Το μωρό έφαγε. Τι πιο λογικό και γλυκό για κάθε μάνα να νοιώσει την γαλήνη του όταν χορτασμένο πιά αποκοιμιέται στο στήθος της.
Έτσι και το μωράκι της κ. Όλγας αποκοιμήθηκε. "Δεν τρώει άλλο. Αποκοιμήθηκε" είπε στις δύο "συντρόφισσες" στη αίθουσα αναμονής που βρισκόταν ακόμα. "Να φωνάξουμε μία νοσοκόμα" λέει η μία από αυτές και πάει για την νοσοκόμα που τώρα ήρθε αμέσως.
"Μου πήρε το παιδί από την αγκαλιά και έτσι ωμά και χωρίς να μου πει άλλη κουβέντα, απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου, λέγοντάς μου 'Πέθανε'".
"Από εκείνη τη στιγμή δεν το ξαναείδα, ούτε το νεκρό του κορμάκι μας έδωσαν, αλλά ούτε και εγώ το ζήτησα. Έμεινα με την αγκαλιά άδεια και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Μετά ήρθε η ίδια νοσοκόμα και μου είπε 'μην στεναχωριέσαι είσαι νέα υγιής θα κάνεις και άλλα παιδιά'", λέει σήμερα η κ. Όλγα με φωνή που κόβεται από πόνο, καθώς ξαναζεί την στιγμή "εφιάλτη" για κάθε μάνα.
Την ρωτάω αν ζήτησαν να πάρουν το νεκρό παιδί της να το ενταφιάσουν. "Όχι" μου λέει. 'Εκείνες οι δύο γυναίκες μου είπαν μετά, ότι τα θάβουν στον περίβολο του νοσοκομείου, γιατί ήταν αβάφτιστο. Το πρωί ήρθε ο άντρας μου, είδε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και ούτε κι αυτός ζήτησε να δει το 'νεκρό' μας παιδί. Εγώ ήμουν χάλια αλλά τι να έκανα. Φύγαμε για το χωριό".
Η κ. Όλγα μέσα σε ένα χρόνο απέκτησε τον πρώτο της γιό. Το 1968 αυτή, ο άντρας της και το αγοράκι της έφυγαν για την Αυστραλία και η ζωή συνεχίστηκε. Πριν από λίγα χρόνια όμως το 1995 συγκεκριμένα και ακούγοντας όλα όσα ήρθαν στο φως για ττο μεγάλο σκάνδαλο εμπορίας βρεφών, για το κύκλωμα αρπαγής και παράνομης υιοθεσίας παιδιών, για τον τρόπο που λειτουργούσε το κύκλωμα, για τις χρονικές περιόδους που η εμπορία βρεφών ήταν σε έξαρση, άρχισε να ξυπνά μέσα στην κ. Όλγα η αμφιβολία. "Οι ιστορίες που ακούγαμε ήταν πολλές. Έμοιαζαν με την δική μας. Και αυτοί οι άμοιροι γονείς που τους πήραν τα παιδιά από τα χέρια τους νομίζετε ότι το ήξεραν. Και αυτοί είχαν πιστέψει ότι το παιδί τους είχε πεθάνει. Πάντα είχα κάποιες αμφιβολίες αλλά μετά έβλεπα τα παιδιά μου και τις ξεχνούσα. Όταν όμως άκουσα όλα αυτά που έγιναν, όταν άκουσα ότι 300 και πάνω παιδιά άρχισαν να βρίσκουν τους πραγματικούς τους γονείς, τότε δεν μπορούσα άλλο να ξεχάσω" λέει η κ. Όλγα.
Η Όλγα και ο Άγγελος το 1963
TAVLARIDIS MISSING BABY STORY
Τhe story in English
divinadoro@gmail.com
Μια αναζήτηση βρέφους που δεν θα σταματήσει ποτέ!
Η κ. Όλγα και ο κ. Άγγελος Ταβλαρίδης σήμερα με το νεογέννητο εγγονάκι τους
Μπορεί να ζουν στην Αυστραλία όμως η καρδιά τους χτυπά στην Ελλάδα
ΑΓΟΡΑΚΙ 8-11-1964
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
"
Μου το πήραν από την αγκαλιά μου μέσα στη νύχτα. Μετά μου είπαν ότι είχε πεθάνει. Εγώ το νεκρό παιδί μου δεν το είδα ποτέ πάλι. Κάτι γυναίκες που καθόντουσαν μαζί μου στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου μου είπαν τότε, ότι τα νεκρά μωρά δεν τα δίνουν πίσω στους γονείς, τα θάβουν στον περίβολο του νοσοκομείου".
Με αυτά τα λόγια η 66χρονη συμπάροικος Όλγα Ταβλαρίδη μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά, σήμερα, περιγράφει την τελευταία της επαφή με το μόλις 8 ημερών αγοράκι της. Η 18χρονη τότε κοπέλα, μικρή άμαθη και κουβαλώντας τον πόνο της μάνας που χάνει το νεογέννητο και πρώτο βλαστάρι της, έκλεισε τα μάτια της καρδιάς της και έφυγε από εκείνο το νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πιστεύοντας ότι το παιδί της όντως πέθανε. Χρόνια αργότερα όμως και ακούγοντας για τις μαζικές αρπαγές παιδιών από μαιευτήρια της Θεσσαλονίκης που στην συνέχεια δόθηκαν ή καλύτερα πουλήθηκαν για υιοθεσία, σε άτεκνα ζευγάρια, άρχισε να βλέπει την δική της εμπειρία με άλλο μάτι. Σήμερα όλη η οικογένεια Ταβλαρίδη, μάνα, πατέρας και τα τρία της παιδιά έχουν ξεκινήσει έρευνες για να μάθουν αν τελικά εκείνο το μωρό, που γεννήθηκε το 1964, και αν ζει θα είναι 47 χρόνων άντρας σήμερα, όντως πέθανε ή δόθηκε για υιοθεσία. Πολλά στοιχεία από την ιστορία της κ. Όλγας Ταβλαρίδη , από την εμπειρία της εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1964, είναι πανομοιότυπα με στοιχεία που προέκυψαν τα τελευταία 8 χρόνια, μετά από το ξεσκέπασμα κυκλώματος αρπαγής και εμπορίας βρεφών από τα ιδρύματα και τα νοσοκομεία της χώρας. Το σενάριο είναι γνωστό. Εικονικός θάνατος και στην συνέχεια προχωρούσαν στην παράνομη υιοθεσία αυτών των παιδιών.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Κ. ΟΛΓΑΣ
Ήταν 8 Νοεμβρίου του 1964 όταν η κ. Όλγα Ταβλαρίδη πήγε στην ιδιωτική κλινική των Γιαννιτσών για να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Να σημειώσουμε σ' αυτό το σημείο ότι η συγκεκριμένη ιδιωτική κλινική αναφέρθηκε δεκαετίες αργότερα το 1998 ότι ήταν μία από τις κλινικές που "έδιναν" στο κύκλωμα αρπαγής βρεφών, μωρά.
Μετά από εφτά μέρες η κ. Όλγα ήταν έτοιμη να πάει σπίτι της, δεν έγινε έτσι όμως. Η ιδιοκτήτρια της κλινικής μαζί με μία παιδίατρο της είπαν ότι το παιδί της είχε ίκτερο (jaundice) και θα έπρεπε να το πάνε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης για να το εξετάσει παιδίατρος ειδικός.
Το τυπικό ήταν την δεύτερη μέρα μετά την γέννηση του παιδιού η κλινική να δώσει στους γονείς χαρτί προκειμένου αυτοί να πάνε να δηλώσουν την γέννησή του στο Ληξιαρχείο. "Ποτέ δεν μας έδωσαν τέτοιο χαρτί" λέει σήμερα η κ. Όλγα. "Εμείς άμαθοι και από την επαρχία δεν ξέραμε, δεν ζητήσαμε. Μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί μόλις ένα περίπου χρόνο αργότερα, που γέννησα το δεύτερο παιδί μου, αμέσως μας έδωσαν χαρτί να το δηλώσουμε" μου λέει.
Πατέρας και μάνα παίρνουν το νεογέννητο παιδί τους με ταξί και στις δύο το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, βρίσκονται στο Δημοτικό Νοσοκομείο (Αγ. Δημήτριος σήμερα) Θεσσαλονίκης.
Ζητούν να δουν τον παιδίατρο που τους συνέστησε η γυναικολόγος της κ. Όλγας αλλά είναι μεσημέρι και είναι σπίτι του. Ο κ. Ταβλαρίδης παίρνει την διεύθυνσή του και πάει στο σπίτι του παιδίατρου. "Θα έρθω γύρω στις πέντε το απόγευμα" του λέει αυτός.
Στην αίθουσα αναμονής η κ. Όλγα περιμένει με το μωρό στην αγκαλιά της και με παρέα δύο ακόμα γυναίκες που της είπαν ότι είχαν τα παιδιά τους εκεί.
Οι ώρες περνούν, η κ. Όλγα με το μωρό στην αγκαλιά και τις δύο άλλες γυναίκες μαζί της. "Η ώρα έφτασε 10 το βράδυ και ο γιατρός πουθενά" θυμάται η κ. Όλγα σήμερα. Ούτε μία νοσοκόμα να έρθει να την δει να της μιλήσει. Εν τω μεταξύ ο άντρας της κ. Όλγας φεύγει να πάει σε ένα φιλικό σπίτι κάπου κοντά, να περάσει το βράδυ. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και κουβέντα στην κουβέντα στην αίθουσα αναμονής με τις δύο γυναίκες, η κ. Όλγα αφού τους έχει εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, μαθαίνει από αυτές ότι ένα "πρακτικό" για το ίκτερο είναι το ούζο. "Μου έδωσαν λίγο ούζο και έτριψα το κορμάκι του. Το μωρό μου φαινόταν μία χαρά. Πεινούσε κιόλας" μου λέει.
Στην συνέχεια η κ. Όλγα και αφού είδε ότι το μωρό έκλαιγε άρχισε να το θηλάζει. Περασμένα μεσάνυχτα πλέον. Το μωρό έφαγε. Τι πιο λογικό και γλυκό για κάθε μάνα να νοιώσει την γαλήνη του όταν χορτασμένο πιά αποκοιμιέται στο στήθος της.
Έτσι και το μωράκι της κ. Όλγας αποκοιμήθηκε. "Δεν τρώει άλλο. Αποκοιμήθηκε" είπε στις δύο "συντρόφισσες" στη αίθουσα αναμονής που βρισκόταν ακόμα. "Να φωνάξουμε μία νοσοκόμα" λέει η μία από αυτές και πάει για την νοσοκόμα που τώρα ήρθε αμέσως.
"Μου πήρε το παιδί από την αγκαλιά και έτσι ωμά και χωρίς να μου πει άλλη κουβέντα, απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου, λέγοντάς μου 'Πέθανε'".
"Από εκείνη τη στιγμή δεν το ξαναείδα, ούτε το νεκρό του κορμάκι μας έδωσαν, αλλά ούτε και εγώ το ζήτησα. Έμεινα με την αγκαλιά άδεια και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Μετά ήρθε η ίδια νοσοκόμα και μου είπε 'μην στεναχωριέσαι είσαι νέα υγιής θα κάνεις και άλλα παιδιά'", λέει σήμερα η κ. Όλγα με φωνή που κόβεται από πόνο, καθώς ξαναζεί την στιγμή "εφιάλτη" για κάθε μάνα.
Την ρωτάω αν ζήτησαν να πάρουν το νεκρό παιδί της να το ενταφιάσουν. "Όχι" μου λέει. 'Εκείνες οι δύο γυναίκες μου είπαν μετά, ότι τα θάβουν στον περίβολο του νοσοκομείου, γιατί ήταν αβάφτιστο. Το πρωί ήρθε ο άντρας μου, είδε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και ούτε κι αυτός ζήτησε να δει το 'νεκρό' μας παιδί. Εγώ ήμουν χάλια αλλά τι να έκανα. Φύγαμε για το χωριό".
Η κ. Όλγα μέσα σε ένα χρόνο απέκτησε τον πρώτο της γιό. Το 1968 αυτή, ο άντρας της και το αγοράκι της έφυγαν για την Αυστραλία και η ζωή συνεχίστηκε. Πριν από λίγα χρόνια όμως το 1995 συγκεκριμένα και ακούγοντας όλα όσα ήρθαν στο φως για ττο μεγάλο σκάνδαλο εμπορίας βρεφών, για το κύκλωμα αρπαγής και παράνομης υιοθεσίας παιδιών, για τον τρόπο που λειτουργούσε το κύκλωμα, για τις χρονικές περιόδους που η εμπορία βρεφών ήταν σε έξαρση, άρχισε να ξυπνά μέσα στην κ. Όλγα η αμφιβολία. "Οι ιστορίες που ακούγαμε ήταν πολλές. Έμοιαζαν με την δική μας. Και αυτοί οι άμοιροι γονείς που τους πήραν τα παιδιά από τα χέρια τους νομίζετε ότι το ήξεραν. Και αυτοί είχαν πιστέψει ότι το παιδί τους είχε πεθάνει. Πάντα είχα κάποιες αμφιβολίες αλλά μετά έβλεπα τα παιδιά μου και τις ξεχνούσα. Όταν όμως άκουσα όλα αυτά που έγιναν, όταν άκουσα ότι 300 και πάνω παιδιά άρχισαν να βρίσκουν τους πραγματικούς τους γονείς, τότε δεν μπορούσα άλλο να ξεχάσω" λέει η κ. Όλγα.
Η Όλγα και ο Άγγελος το 1963
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ
Το 1997 το ζεύγος Ταβλαρίδη ταξιδεύει στην Ελλάδα. Όχι για διακοπές όμως. Είναι αποφασισμένοι μάνα και πατέρας να αρχίσουν να ψάχνουν. Πρώτη τους προσπάθεια το Ληξιαρχείο. Τίποτα εκεί. Ούτε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, ούτε ληξιαρχική πράξη θανάτου. Στην συνέχεια πάνε στην κλινική των Γιαννιτσών. Τίποτα στο αρχείο τους για το παιδί που γεννήθηκε. Μία νοσοκόμα όμως τους δίνει ένα χειρόγραφο χαρτί, χωρίς σφραγίδα και τους στέλνει στο νοσοκομείο Αγ. Δημήτριος. Το νοσοκομείο εκδίδει ένα Πιστοποιητικό Θανάτου και εκεί σταματά η ληξιαρχική παρουσία του μωρού της κ. Όλγας.
Είναι αρκετά αυτά τα έγγραφα να ησυχάσουν την μητέρα; Όχι βέβαια. Ποιά μάνα θα σκότωνε μέσα της την αμφιβολία που σήμερα έχει γίνει ελπίδα και έχει θεριέψει μέσα στην καρδιά της κ. Όλγας αλλά και στην καρδιά όλης της οικογένειας.
Η επόμενη κίνησή τους ήταν να πάνε στον Ερυθρό Σταυρό και να δώσουν τα στοιχεία που είχαν ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να γίνει. Το ταξίδι τελειώνει και η κ. Όλγα και ο κ. Άγγελος επιστρέφουν στην Αυστραλία.
Εν τω μεταξύ στο Ίντερνετ στρέφεται τώρα η έλπίδα τους που έχει αρχίσει να "κερδίζει" τον κόσμο. Οι γιοί της κ. Όλγας αρχίζουν να καταχωρούν όσα η μητέρα τους, τους έχει πει και σε παγκόσμια ευρετήρια υιοθεσίας. Παρά τις προσπάθειές τους δεν έχουν κανένα νέο, μέχρι σήμερα.
Το μόνο σημάδι που η κ. Όλγα θυμάται για το παιδί της είναι ένα μελανό σημάδι στα μικρά δάχτυλα του χεριού του και η μόνη της σκέψη ότι κάποιος, κάπου θα της δώσει μία ευθεία "έστω και σκληρή", όπως λέει η ίδια, απάντηση. "Θέλω να ξέρω. Αν δεν μάθω δεν θα ηρεμήσω ποτέ" καταλήγει!
Το ιστιολόγιο έχει τα στοιχεία της οικογένειας καθώς και της δικηγόρου τους σε όποιον κάτι γνωρίζει για την υπόθεση τους.
TAVLARIDIS MISSING BABY STORY
Τhe story in English
please click in the picture for a larger view
divinadoro@gmail.com
